Progres?

Drodzy Czytelnicy, pewnie jakaś(większa bądź mniejsza) część z Was, zauważyła, że na blogu i fanpage’u pojawiły się grafiki, które pomogą zidentyfikować graficznie Żółw ocenia… w sieci – obecnie tyczy to się zdjęcia profilowego, zdjęcia w tle oraz pięciostopniowego systemu oceniania, który pomoże tym, którzy nie mają chęci czytać rozwlekłych tekstów o pożywieniu i chętniej zajrzą po szybką informację w końcowej części wpisu.
Dodatkowo w tym poście poczęstuję Was świeżym logo żółwia.
Autorem grafik jest Jacek Rakiej, który tak umotywował to jak one (po niemal trzech tygodniach prac) ostatecznie się prezentują.

Szukałem punktów wspólnych pomiędzy żółwiem i jedzeniem. Odkryłem, że nie jest to jedynie sałata, którą żółwie tak uwielbiają. W zasadzie to żółwie… wyglądają jak jedzenie! A konkretnie: ich skorupa kształtem przypomina bułkę hamburgera! Jako, że blog „Żółw ocenia…” zajmuje się przede wszystkim oceną żywności fast-foodowej rozwiązanie to wydało mi się idealne. Projekt zakłada takie połączenie kształtu żółwia i bułki hamburgera by stworzyć hybrydę. Zdecydowałem się na zastosowanie prostych i klarowanych linii. Logo jest minimalistyczne i wpisuje się w najnowsze trendy w projektowaniu.

W mojej opinii Panu Jackowi udało się to świetnie.

W tym tygodniu Żółw ocenia… zostanie przeniesiony ze standardowej platformy wordpress.com na własny hosting pod domenę zolwocenia.pl – mama nadzieję, że w związku z tym wpisy o sałacie i bułkach produkowanych dla McDonald’s zdążą pojawić się do połowy przyszłego tygodnia.
Bądźcie cierpliwi, drodzy Czytelnicy.

Nowy Kleparz Burger

Podczas ostatniego pobytu w Krakowie na cel obrałem sobie dwa z czterech proponowanych przez Was, drodzy Czytelnicy punktów oferujących burgery.
Już wieczorem w piątek wybrałem się do Moaburger, ale o tym lokalu napiszę prawdopodobnie za kilka dni.

Dziś coś co oczarowało mnie jak niejeden utwór grupy Three Days Grace czyli Nowy Kleparz Burger. Propozycję przejścia się tam wysunął Żorż ze Street Food Polska. Mimo, że Kraków znam jak Jan Vincent Rostowski budżet naszego państwa to na pętlę autobusową na Nowym Kleparzu trafiłem dosyć szybko – w pobliżu znajduje się kilka innych budek i właściwie ta jedna, konkretna niewiele różni się od innych. Jakiś czas temu zmieniła podobno właściciela i została przemalowana – efekt? Zajrzyjcie tutaj.

Gdy tylko dotarliśmy z towarzyszką spożywania w rzeczone miejsce zastanowiliśmy się dwa razy czy aby odpowiednio trafiliśmy – tak bardzo niepozorne i mało wyróżniające się to miejsce. Szybki rzut okiem na fanpage na Facebooku utwierdził nas w przekonaniu, że jest to lokalizacja słuszna jak porcje nakładane przez Roberta Makłowicza dla samego siebie.
Przyszedł w ten sposób czas na rekonesans menu, z którego najbardziej interesowały nas oczywiście burgery (bo oprócz nich Pan z budki serwuje hot-dogi, tortille, zapiekanki oraz standardowo frytki i napoje).
Ceny po raz kolejny sprawiły, że na naszych twarzach wymalowała się konsternacja godna minom Johnny’ego Deppa w słynnej roli Jacka Sparrowa z filmowej sagi Piraci Z Karaibów. Przyzwyczajeni do cen burgerów, na które z portfela trzeba wyłożyć banknot z wizerunkiem Bolesława Chrobrego a i czasem to za mało, nie spodziewaliśmy się, że zachwalane przez wiele osób i tanie burgery w Nowy Kleparz Burger, okażą się aż tak tanie.
Kolejnym nasuwającym się, oczywistym właściwie pytaniem był rozmiar tych burgerów (wersja XXL to dodatkowe 6.00zł do standardowej ceny).

Gdy tych dywagacji i niejasności miałem już dość bardziej niż oglądania w akcji polskiej reprezentacji w piłce nożnej po prostu podszedłem do okienka i zamówiłem standardowego burgera z bekonem i serem dla towarzyszki spożywania a dla siebie (skuszonego wizją smaku papryczki jalapeno jak wycieńczonego podróżnika fatamorganą na pustyni) Burgera Na Ostro, w wersji XXL z dodatkowym boczkiem i serem.

Dosłownie kilka chwil, smużek dymu, przejeżdżających autobusów, przechodzących osób i skromnych fal zachęcającego zapachu dzieliło nas od przyjęcia zamówienia i zadomowieniu się przy jednym z dwóch stolików (oba ogrodowe – jeden drewniano-stalowy a drugi biały, z tworzywa sztucznego – co należy nadmienić, bardzo czyste) do jego odebrania.

Dwa burgery przybyły dla nas w tackach wykonanych ze spienionego polistyrenu. Po ich otwarciu zaskoczenie niemal tak spore jakie informacje o pedofilii wśród księży wywołują w Watykanie. Może o tym wspomnę w podsumowaniu, w tej chwili zajmę się analizą ich smaku.
Burger standardowy z serem i bekonem (7.50zł) prezentuje się rewelacyjnie – bułka jest krągła, ma bardzo ładny, niemal pomarańczowy odcień, mięso i dodatki są świetnie widoczne (choć nie mogę powiedzieć, że mają chęć uciekać z kanapki jak Struś Pędziwiatr przed Wilusiem E. Kojotem), a boczek był jak żywcem wyciągnięty z filmów Food Porn – zdawało się, że mówi: weź mnie!
Wnętrze kanapki to coś czym chętnie zająłbym się w niemal każdej wolnej chwili i to nie tylko teoretycznie – jak teraz.Zacznijmy od warzyw – chrupiąca sałata (prawdopodobnie lodowa) niczym specjalnym się nie wyróżniała, za to nadrabiał pomidor, którego solidny plaster wylądował w kanapce – mało wody a dużo miąższu sprawiło, że nie podchodziłem już tak sceptycznie do tego dodatku. Ogórek to po prostu pikle, pokrojone w dosyć cienkie, karbowane plasterki – nieprzesadnie raczyły nas octowym smakiem – właściwie były na tyle delikatne, że w całości niekoniecznie miały chęć się wybijać. Cebulka to dla mnie nieco zagadka – jej paseczki były tak cienkie i delikatne iż gotów bym sądzić, że to raczej jej wersja w deseń dymki czy odmiana pokroju szalotki a nie regularna cebula w dużych bulwach. Prezentowała się bardzo interesująco a do ogółu wnosiła nieco cebulowego posmaku, ale nie na tyle by zagłuszyć to co najważniejsze.
Ser to prawdopodobnie znośnej jakości ser żółty (raczej nie topiony), który ciągnie się przyjemnie póki nie stężeje – niestety ten moment nadchodzi tak szybko jak nieubłagana zima.
Najistotniejszymi w tej kompozycji uznałbym boczek i mięso czyli konkretną dawkę białek i tłuszczów. Pierwszy z nich świetnie wysmażony, niemal chrupiący, jednak w ogóle niesłony i niepozbawiony smaku prawdziwego boczku. Tego z foodtrucka Dobra Buła nie przebija, ale sądzę, że uplasowałby się wysoko w moim zestawieniu najsmaczniejszych boczków.
W grillowanej wołowinie znalazłem z kolei fragmenty ziół i to chyba dzięki nim była ona tak aromatyczna, że po przegryzieniu i uruchomieniu w większym stopniu zmysłu powonienia atakowała nas przyjemnym aromatem, bardzo dobrze podkreślającym smak samego mięsa, które ogólnie rzecz biorąc nie było zbyt intensywnie doprawione co mnie osobiście bardzo odpowiada. Dosyć mocno wysmażony burger skrywał jednak ogniska surowego mięsa co jak najbardziej uznaję za plus, choć nikt mnie o stopień wysmażenia nie pytał.
Niemal na sam koniec pozostaje kwestia sosu czosnkowego i bułki – ten pierwszy o dobrze dobranej konsystencji towarzyszka spożywania określiła jako: idealnie komponujący się z całością i podkreślający smak, któremu i tak niewiele brakowało już do doskonałości.
Z tego co się orientuję Nowy Kleparz Burger nie wypieka bułek na własną rękę a korzysta z takich, które nabywa po prostu od dostawców. Powiem jedno: oby z takich bułek korzystano przy większości marnych jakościowo burgerów to ich wartość smakowa wzrosłaby kilkukrotnie – miękka, pszenna bułka, nieco podobna do swoich odpowiedników spotykanych w McDonald’s. Posypana sezamem nie odznacza się zbyt intensywnym aromatem za to smakiem i strukturą powinna zadowolić każdego – nie przesiąka i nie rozpada się po kilku kęsach.

Burger Na Ostro, który wylądował w moich dłoniach to bardzo podobna kompozycja ze standardowych składników oferowanych przez Nowy Kleparz Burger z dodatkiem papryczki jalapeno i ostrego sosu (15.00zł). Na swoje potrzeby wzbogaciłem go boczkiem i serem – w końcu miało to być danie niemniej treściwe od dwudaniowego obiadu.
Rozmiar burgera w wersji XXL po otwarciu podobnego, choć większego i odznaczającego się inną barwą pudełka, robi niemałe wrażenie.
Bułka jest dużo bardziej płaska, choć podobnej faktury i koloru. Jej objętość sprawiła, że zrodziły się pewne obawy. Czy wytrzyma próbę konsumpcji wraz z dodatkowymi składnikami?

Jeżeli chodzi o analizę sekcji warzywnej to odsyłam wyżej, uważny Czytelniku – w tym buergerze nie znalazłem nic gorszego, lepszego czy innego w tej kwestii. Ser to ten sam wyrób, który ciągnie się póki jego temperatura drastycznie nie spadnie.
Mięsne patty jest równie aromatyczne i odpowiednio wysmażone, choć nieco bardziej płaskie niż w wersji standardowej (jak gdyby waga była podobna, ale objętość i forma różne). Boczek po raz kolejny wygląda jak dzieło sztuki (niekoniecznie kulinarnej) a smakiem mógłby obdzielić niejeden plaster podrzędnego bekonu.
Dobry człowiek z budki nie pożałował tego co tę wersję ma wyróżniać od innych czyli ostrego sosu i jalapeno.
Pierwszy z tej dwójki o kolorze świeżej cegły, wykazuje pewien związek z bazą pomidorową, ziołami i ostrymi przyprawami.
Zielona, ostra papryczka to kwintesencja smaku – kwaskowata i lekko pikantna – dokładnie taka jaką powinna być by dodać kompozycji czegoś więcej niż marnej ostrości marki Tabasko, sygnowanej przez rapera pod pseudnimem O.S.T.R., ale też by jej w żadnym stopniu nie zdominować. 

Moje obawy niestety około połowicznego czasu spożywania zaczęły się sprawdzać – bułka nie wytrzymała naporu składników, odezwała się jej płaska, cienka, zdradziecka natura i od tamtej pory bardziej martwiłem się o to by więcej składników wylądowało w mojej jamie ustnej niż na tacce. Nie zmienia to faktu, że pierwszy ze spożywanych burgerów to kompozycja jak najbardziej klasyczna i udana – bez udziwnień, za to z mnóstwem konkretów. Wersja XXL kanapki Burger Na Ostro to przede wszystkim smak papryczek jalapeno oraz wołowiny a dodatkowo niezapomniane wrażenia przy rozpadającej się bułce, niemal tak silne jak bass wydobywający się z tylnej części czarnego wozu marki BMW. To co zawodzi w tym burgerze to kombinacja sosu i papryczki – choć wydaje się, że powinny do siebie pasować, w mojej opinii gdzieś się rozmijają i są od siebie niemal jak oderwane.

Podsumowując: Nowy Kleparz Burger to propozycja dla tych, którzy mają blisko bądź daleko, dla tych którzy maja więcej i mniej pieniążków, dla tych którzy są młodzi i dla tych, którzy już młodzi nie są.
Jeżeli szukasz burgera, który podany z niepozornej budki Cię zaskoczy a w niektórych przypadkach wręcz oczaruje to wybierz się na pętlę autobusową na Nowym Kleparzu. Właściwie te burgery mogłyby być kolejnymi plackami, w których znajdziemy nudne warzywa, ketchup, majonez i kotlet drobiowy z Biedronki, ale czuć, że w tym miejscu ktoś wkłada serce, zajawkę i mnóstwo pozytywnej energii by cudowną ręką (niemal jak ta Diego Maradony z 1986r.) sprawić, że to nie będzie kolejny, zwykły burger z budki. Czuć, że ta osoba chce nam sprawić przyjemność smakiem tej kanapki (już nie mówiąc o cenie).
Jest to też znakomita opcja dla tych osób, które duże burgery (jak na przykład gigantyczne kanapki w Moaburger) odrzucają i chciałyby skoczyć na smacznego, ale dużo mniejszego burgera, przez którego nie będą musiały opuszczać czterech kolejnych posiłków.
Dodatkowo kwestia cen: 6.00zł za smacznego, świeżego i autorskiego burgera to naprawdę niewiele, a hot-dog nie przekraczający granicy 4.00zł w Radomiu na dworcu PKP był przeze mnie widziany chyba ostatni raz przed Chrystusem – jest do tego z czego wybierać. Gdyby były droższe, powiedziałbym, że są bardzo dobre, ale w tym przedziale cenowym ocierają się o notę rewelacyjne.

Wrzucając tacki do kosza na śmieci serdecznie podziękowaliśmy za tę lekcję z cyklu Jak karmić smacznie i tanio? a na pytanie: czy smakowało? chyba sami wiecie, drodzy Czytelnicy co odpowiedziałem.
Polecam i na pewno tam wrócę.

Ocena od żółwia: mocna czwórka (w skali 1-5).

 

Żarcie na Kółkach

Dnia 29.09.2103r. odbyła się druga edycja festiwalu FoodTrucków Żarcie na Kółkach pod kryptonimem zakończenia sezonu foodtruckowego. Oczywiście wiele z foodtrucków tam obecnych działa i będzie działało dłużej, ale kolejna edycja imprezy odbędzie się prawdopodobnie dopiero wiosną przyszłego roku.
Sądzę, że do Waszej wyobraźni, drodzy Czytelnicy bardziej przemówią zdjęcia niż moje słowa, więc postanowiłem stworzyć małą fotorelację z tego co zaobserwowałem, zarejestrowałem i skosztowałem.

Cały festiwal trwał od godziny 12:00, osobiście byłem tam od samego początku do godziny 17:30 i powiem szczerze, że z minuty na minutę przybywało osób, które przyszły, przybiegły (dzień maratonu) czy przyjechały by skosztować smakołyków przygotowywanych przez ponad dwadzieścia FoodTrucków. Całość planowo miała zostać zamknięta o 20:00 – jak było w rzeczywistości nie mam pojęcia.

Na początek, w sumie losowo, podeszliśmy do dwóch samochodów z pożywieniem, które stały obok siebie a ich właściciele bardzo żywo ze sobą dyskutowali. Jednym z nich był Roots Food Truck, który wygląda tak:

Wraz z towarzyszką spożywania spożyliśmy w nim znakomite Philly Cheese Steak (18zł) ze świetną, choć nieco nie w moim guście przyprawioną i twardą wkładką mięsną oraz przepyszną grillowaną papryką – obficie polany sosem serowym, który wprawiał kubki smakowe w stan euforii.

Kolejno zajrzeliśmy do ustawionego obok Wheel Meal by spróbować osławionej chimichangi (15zł).
Chimichanga to rodzaj pieroga z farszem mięsnym – zostaliśmy poinformowani, że ta z Wheel Meal to kurczak długo gotowany w niskich temperaturach, ryż i fasola z przyprawami, zawinięte w pszenny placek (produkowany przez Meksykankę w Polsce) i wrzucone na fryturę. Wydało się to bardzo interesujące, oto co znaleźliśmy w środku:

Niestety, chimichanga okazała się jedynie porządnym zapychaczem – ryż i fasola zrobiły swoje, kurczak odpowiednio smaczny, choć ja osobiście za gotowaną jego wersją nie przepadam. Pszenny placek po kontakcie z fryturą stał się jedynie osłoną dla wnętrza, która nawet z dosyć smacznym średnim sosem ciężko przechodziła przez moje gardło.

Na przeciwko ustawiony został Grillobus, w którym towarzyszka spożywania zamówiła dosyć taniego (13.00zł), standardowego burgera z ketchupem i warzywami w postaci cebuli, sałaty i pikli. 

Za te pieniądze nie jadłbym burgerów nigdzie indziej – smaczna bułka posypana sezamem, klasyczny dodatek w postaci ketchupu, chrupiące warzywa i konkretny, niezbyt mocno przemielony burger z mięsa wołowego – polecam.

Po chwili przyszedł czas na pierwsze w to popołudnie latte (13.00zł) i herbatę (6.00zł) – wybór padł na Na Rowerze Cafe gdzie otrzymaliśmy informację, że syropy przez nich używane jako jedyne na Świecie mają atest dopuszczonych do spożywania dla wegan. Dodatkowo skusiliśmy się na muffinkę (6.00zł), wypiekaną przez zaprzyjaźnioną piekarnię. To było najlepsze latte w moim życiu – odpowiednio mocne a jednocześnie niepozbawione delikatności ze świetnie wyczuwalnym, lecz nieprzytłaczającym syropem.

Muffinka okazała się nieco mniej wilgotna niż tego bym sobie życzył (wolę te o konsystencji typowego brownie), ale z kawą i standardową, aromatyzowaną herbatą marki Lipton komponowała się doskonale.

Następnie przyszedł czas na gości z Trójmiasta – tak, dokładnie, Surf Burger przyjechał do Stolicy prosto z Gdańska, a że słyszałem o nich wiele pochlebnych opinii byłem wręcz zmuszony skonfrontować ich burgera z moim podniebieniem.

Kolejki stawały się coraz dłuższe, więc po tym jak wybór padł na ich standard czyli Special Burger (18.00zł), zostałem poinformowany, że będę musiał odczekać około 20-30 minut. Kolejną smutną informacją był brak Fritz-Koli – to znaczy była, ale foodtrucki nie mogły sprzedawać napojów co oczywiście miało związek z chęcią generowania zysków przez dwa pobliskie lokale nadwiślańskie.

Średnio wysmażony, porządny kawałek mięsa, w otoczeniu trzech rodzajów sałat, smacznego, ale nieprzytłaczającego sosu bbq, ogórka kiszonego, pomidora i sera Cheddar w nieco rozwalającej się bułce nie zrobił na mnie dużego wrażenia – był po prostu smaczny, ale popełniłem pewnie błąd przy wyborze, gdyż szukając mocniejszych doznań mogłem sięgnąć po burgera karmelowego z norweskim, podpuszczkowym serem karmelowym – przy najbliższej okazji nie przepuszczę.

Do burgera dokupiłem Chai Mate, którego brakowało do pełnej kolekcji spróbowanych produktów marki Wild Grass – recenzję tego produktu uzupełnię w odpowiednim czasie.

Kolejny skalp na mojej burgerowej ścieżce zdobyłem w foodtrucku Dobra Buła.

Pomijając propozycje bardziej wyszukane (jak choćby ich burger z avocado) zatrzymałem się przy produkcie dosyć klasycznym, którym był BekoBurger (23.00zł) czyli burger z bekonem i serem. 

Powiem szczerze, Dobra Buła zasługuje na swą nazwę w stu procentach – ich bułka była najznakomitszą burgerową bułką jaką dotychczas spożywałem – miękka, lekka, aromatyczna, doskonale trzymająca całość, nierozpadająca się, nieprzeciekająca, jednocześnie konkretna i nieodbierająca palmy pierwszeństwa wnętrzu.
A tam znalazł się: sos Aioli – dosyć rzadki, ale jakże podkreślający smak mięsa, świeża sałata, ogórek kiszony przekrojony wzdłuż co sprawiło, że spożywałem go bez problemów związanych z wypadaniem, znakomity, chrupiący plasterek czerwonej cebuli – odpowiednio delikatnej, lecz niepozbawionej ostrości, najsmaczniejszy boczek znaleziony przeze mnie w burgerze – niezbyt cienki, niezbyt tłusty, niezbyt słony, pełen smaku, dodatkowo zwarty i słusznych rozmiarów plaster pomidora, świetnie komponujący się ser i gwóźdź programu czyli burger z wołowiny rasy Red Angus – tak jak sobie życzyłem średnio wysmażony, bardzo soczysty, nieprzesadnie przyprawiony a przede wszystkim zachęcający wyglądem.

Jako całość BekoBurger prezentował się znakomicie a smakował jeszcze lepiej.
Miałem pisać krótko, ale Dobra Buła mnie po prostu urzekła swą bułką z własnego wypieku, interesującymi propozycjami i burgerami smażonymi na grillu lawowym, więc wybaczcie, drodzy Czytelnicy, musiałem.

Tym razem na stoliku obok burgera wylądował napój Chai Cola marki Wild Grass.

Przyszedł czas na kolejną herbatę i latte – tym razem oba napoje nabyłem w Bike Cafe – herbata to standard a latte z syropem orzechowym było po prostu smaczne, choć wolałbym w nim znaleźć większą ilość syropu.

Gdy ja zamawiałem ciepłe napoje, towarzyszka spożywania ustawiła się w niemal 20 minutowej kolejce do czegoś co intrygowało mnie od czasu recenzji Żorża na Street Food Polska czyli Co Ja Ciacham?

Ciastka z Co Ja Ciacham? to zawijane a następnie wypiekane na drewnianym wałku ciasto drożdżowe, które po zdjęciu układa się w kształt sprężynki. Food truck oferuje ciastka zarówno słodkie (Nutella, cynamon, słodka posypka) jak i wytrawne (szynka, ser oliwki na przykład). My z racji tego, że dań wytrawnych mieliśmy już dosyć jak w Stolicy mają dosyć Hanny Gronkiewicz-Waltz wybraliśmy standard z kremem orzechowym Nutella.

Ciastko jest świetne – podane w folii, jeszcze cieplutkie, miękkie niemal na całej rozciągłości, nie licząc skórki, która jest tylko troszeczkę twardsza niż wnętrze. Cienką spiralkę chyba najwygodniej po prostu się rwie na mniejsze kawałeczki i spożywa.
Ciasto po upieczeniu staje się puszyste, ale jednocześnie dosyć zwarte jak na ciasto drożdżowe – jakby ktoś nie pozwolił mu zbytnio wyrosnąć – i dobrze, bo taka forma jest znakomita. 

Kolejka długości maratonu przy Soul Food Bus, zniechęciła mnie skutecznie, choć miałem wielką ochotę na ich specjały.

Dużo krótszy okazał się za to czas oczekiwania przy najdłuższym (czujecie ten kontrast, drodzy Czytelnicy?) foodtrucku w Polsce czyli 9m olbrzymie Cheeseburger Slow Food, w którym oprócz grilla i kuchenki znajdziemy na przykład trzy bemary (aktualnie jeszcze nieuruchomione, ale w przyszłości podgrzeją pewnie niejedno danie) i podgrzewaną ladę.

 Zamówiony przez mnie burger Salsa Cheese zawierał: bułkę, patty, jeden z czterech serów do wyboru (pleśniowy Rokpol, Mimmolette, Ementaler, Cheddar), mieszankę rukoli oraz sałaty lodowej, pomidora, pikle, cebulę i świeży sos salsa prosto od ekipy trucka.
Burger podany na tacce ze spienionego polistyrenu wraz z żółtą serwetką na wypadek gdybyśmy mieli zamiar jeść jak małe dzieci (co często z resztą czynię z najwyższą przyjemnością) przede wszystkim prezentował się znakomicie w blasku słońca zmierzającemu ku zachodowi. Jeżeli pragniecie zdjęcia idealnie złożonego, zachęcającego barwami burgera to właśnie o tej porze wybierzcie się na ulicę Przeskok w Warszawie. Kontynuując kwestię wyglądu ten burger jest po prostu inny – może wpływ na to mają amerykańskie doświadczenia ekipy CHSF? 
Świetnie (właściwie na naszych oczach) zgrillowana, z dosyć chrupiącą skórką bułka, choć nie największych rozmiarów, jest szersza od tego co znajduje się między jej dwiema połówkami a tam: świeży pomidor, który jakoś mnie nie zachwycił, plaster pociętego wzdłuż ogórka nadawał octowego, ale nieprzesadzonego aromatu, czerwona cebula jak zazwyczaj była dla mnie dodatkiem najważniejszym – tym razem nieco ostra, dodająca burgerowi animuszu. Sos Salsa niestety zawiódł – czuć było świeżość, nieco ziół, ale zabrakło według mnie zwartości konsystencji i delikatnej pikantności, którą obiecano gdy zamawiałem burgera. Mięso znakomicie przyprawione (nieprzesadnie, ale tak by wydobyć w nim to co najlepsze) – soczyste, mimo tego, że tak jak sobie tym razem zażyczyłem było mocno wysmażone.

Całość burgera oceniłbym bardzo wysoko – za burgerem z foodtrucku Dobra Buła słusznie uplasowałby się na drugim miejscu tego popołudnia.

Po odczekaniu u Mr. Q.Beck na podgrzanie wody i ostatnie tego dnia latte (11.00zł) (tym razem syrop czekoladowy), które swoją drogą okazało się bardzo smaczne, choć w mojej opinii nieco zbyt delikatne, namówieni przez Żorża, stawiając opór nadciągającemu, wieczornemu zimnu stanęliśmy w kolejce do Jakie Taco? by skosztować ich quesadilli tak przez niego chwalonej oraz sławnego sosu o wdzięcznej i wiele mówiącej nazwie Wypalacz. 

Quesadillę z chorizo i jalapeno wzięliśmy już na wynos, sos zapakowano nam w mały pojemniczek i tak zakończyliśmy naszą kulinarną przygodę tamtej niedzieli.
Samo danie bardzo smaczne – odpowiedniej jakości ser skleja dwa placki, które swoją drogą niczym specjalnym nie zachwycają (ale tak naprawdę czym ma zachwycać tortilla?), cebula lekko zmiękczona ale nie na tyle by przestać chrupać, chorizo mało paprykowe i dla mnie osobiście nieco zbyt słone za to jalapeno idealnie kwaskowate i pikantne. Jako całość quesadilla z chorizo od ekipy Jakie Taco? stała na dobrym choć nie najwyższym poziomie. Klasę wyżej był sos, który podobno ma w sobie nieco ananasa, pomidorów i przypraw. Jego smak to początkowa owocowo-warzywna słodycz przeistaczająca się w piekący (tak, nie ostry, nie pikantny – piekący) finisz. Znakomity.

Cóż powiedzieć? Chciałoby się spróbować wszystkiego co siła wyższa w postaci Organizatorów sprowadziła na ten kawałek ziemi – niestety, brak czasu a z czasem i brak miejsca w przewodzie pokarmowym.
Wszystko co spróbowałem było pożywieniem wysokiej jakości, świeżym, smacznym i niewywołującym problemów żołądkowych (mimo, że mało tego nie było).
Chciałbym podkreślić świetną organizację (nie tylko ogarnięcie miejsca, DJ’ów, ale całe zaplecze – toalety, kosze) z jednym zgrzytem w postaci zakazu sprzedaży napojów przez foodtrucki – bardzo, bardzo chciałem spróbować napojów takich jak Fritz-Kola czy Africa-Cola, niestety nie miałem takiej możliwości.

Z tych których nie spróbowałem byli:

– Bobby Burger 
– Beef’N’Roll 
– Foodwózek / Marrakesh
– Lodolandia 
– Meat Me Sandwiches 
– Meet Meat 
– Mr.Grill 
– Pasta Mobile 
– Pasta ale Jazda 
– Pizza Z Żuka 
– Ricos Tacos 

– Soul Food Bus 

– TamKafe 
– Wurst Kiosk 
– Zapiekanka Snack Bus 

To co najbardziej rzuca się w oczy to zajawka, serce i dusza, którą osoby z foodtrucków pompują w pożywienie u nich sprzedawane, każdy jest uśmiechnięty, prezentuje indywidualne podejście do klienta (może to banał, ale chciałbym by takie podejście prezentowano w wielu innych miejscach) – gdybym tylko miał taką możliwość stałbym przy każdym trucku po kilka godzin i rozmawiał z ich obsługą czy właścicielami (często to te same osoby po prostu) o ich poglądzie i doświadczeniach związanych z foodtruckami. 

Wypatruję już wiosny i kolejnego zjazdu z cyklu Żarcie Na Kółkach.

P.S. Gdybyście, drodzy Czytelnicy zauważyli jakikolwiek błąd, dajcie znać – tekst jest dosyć długi, a niemal wszystko pisane z pamięci.

Meksyk czy Indie?

Zastanawiałem się co te dwa kraje mają ze sobą wspólnego i doszedłem między innymi do takiego wniosku – to co dzieje się na indyjskich ulicach, Polacy nazwaliby meksykiem.
Skąd te przemyślenia?
Zmusiła mnie do tego polska filia, niemieckiego koncernu Lorenz-Bahlsen, produkującego słone przekąski (głównie chipsy) do którego należą takie marki jak Curly, Peppies, Monster Munch, Chio, Wiejskie Ziemniaczki i ta o której dziś mowa czyli Crunchips.

Jeszcze w czasie tegorocznych wakacji Crunchips poczęstował nas niezbyt wymyślnym smakiem Szynka-Ser. Następnie, prawdopodobnie by sprostać edycjom limitowanym (Deli) oraz serii Max, największego konkurenta na naszym rynku czyli Frito-Lay Poland, Lorenz-Bahlsen wypuścił na rynek dwa smaki z serii, która nosi nazwę Impreza Dookoła Świata.
Te dwa warianty smakowe grubo krojonych (X-Cut) chipsów to: Meksykańska Serowa Fiesta oraz Indyjski Ostry Mix. Brnąc dalej w temat porównań tych dwóch odległych od siebie jak wyobrażenia o pożytkowaniu pieniędzy publicznych w Polsce i Norwegii krajów, nasuwa się myśl o kuchniach, które w pewnym aspekcie są do siebie podobne – Meksykanie, bazując głównie na mięsie wołowym a Hindusi drobiowym i baranim przygotowują potrawy bardzo ostre. W Meksyku do ich tworzeniu używa się różnych rodzajów świeżych czy odpowiednio spreparowanych (na przykład chipotle) ostrych papryk a w Indiach, oprócz tych warzyw korzysta się głównie z mieszanek przypraw zwanych masalami (curry czy garam masala).Powoli zacząłem więc przekonywać się, że Crunchips stara się zaproponować klientom coś naprawdę ostrego po dawno nie widzianej serii ostrych chipsów (Chilli-Limonka, Chilli-Ser, Chilli) a która była udaną jak ostatnia przejażdżka Piotra Adamczyka i Weroniki Rosatti odpowiedzią na Lay’s w wersji Strong . Przecież nie zaliczymy smaków Salsa i Jamajka, a już tym bardziej Ser-Czosnek czy Chakalaka do kategorii chipsów choćby pikantnych. Kończąc te dygresję wspomnę jedynie, że dwie 140g paczki nabyłem w sklepie MarGo, płacąc 5.00zł za każdą z nich.

Sama otoczka obu wariantów jest nieco wątpliwa – dwa smaki w edycji imprezowej, jak obwieszcza nam to stylizowany napis w lewym górnym rogu opakowania oraz polityka firmy, to jednak zbyt mało by uznać je za początek całej serii i choć Crunchips na swoim oficjalnym polskim fanpage’u na Facebooku szumnie oznajmia, niemal codziennie, ich przybycie, to nie wydaje mi się by smaki te zagościły na dłużej w polskich sklepach i miały być protoplastami całej gamy nowych propozycji tej marki. Trzeba jednak wspomnieć, że na przykład Salsa i Jamajka ponad rok temu były anonsowane u dystrybutorów jako wersje limitowane a są z nami do tej pory.

Na początek zajmę się samą fakturą, większości z Was, drodzy Czytelnicy, pewnie dobrze znanych, grubo krojonych plastrów ziemniaka, smażonych na oleju roślinnym, które zapakowane w paczki Lorenz-Bahlsen nazwał X-Cut.
Pokrojone na grubość kilku milimetrów chipsy, charakteryzują się ryflowaniem podobnym do blacho-dachówek czy częstych elementów wątpliwie dekoracyjnych wnętrz aut w stylu tuningu zwanego swojsko wiejskim. Ich struktura to chrupiąca, dużo bardziej namacalna i lepiej wyczuwalna niż choćby Lay’s Max, warstwa plastra ziemniaka, co sprawia, że przyjemnie, choć nie najmocniej chrupią i spożywa je się z poczuciem przegryzania czegoś konkretnego.

W ten sposób, z prędkością nieco niższą niż samochód osobowy marki Volvo Piotra Adamczyka (znów?) dotarliśmy do oceny pierwszego smaku, którym jest Indyjski Ostry Mix (524kcal/100g).
Paczka standardowa dla Crunchips – na dole ukośnie ułożone chipsy, wyżej ukośny napis powiadamiający nas o smaku jaki nabyliśmy i będziemy spożywali, do tego informacja o wersji X-Cut, odpowiednio stylizowaną czcionką – wokół, złote, indyjskie wzory. Sam napis Crunchips jawi się na tle dwóch słoni, które chyba rzeczywiście są bardziej indyjskie niż afrykańskie a tak naprawdę wyglądają jak gdyby ktoś narysował je za pomocą kolorowego piasku – co w Indiach jest dosyć popularną formą czegoś na kształt street-artu. Na tle grubo krojonych chipsów znajduje się miska z rysunkami słoni, w której znajdziemy gęsty, nieco tłusty sos, prawdopodobnie z mięsem kurczaka, w którym chętnie zamoczyłbym placuszek naan, poniżej dwie czerwone papryczki.
Z pewnymi problemami otwieram paczkę, a w moje nozdrza uderza pomidorowo-ketchupowa woń z dosyć mocnym dodatkiem czegoś na kształt curry czy kurkumy – ten zapach coś mi przypominał, ale na samym początku nie mogłem skojarzyć co.
Pierwszy kęs szybko przywołał to czego aromat nie potrafił. Na wejściu delikatna a potem utrzymująca się, mocna słodka nuta, ketchupowy, solidny dodatek, sporo umami i charakterystyczny dodatek zapachu indyjskich mieszanek (nie raz słyszałem, że to, eufemistycznie mówiąc, nieładnie pachnie) – ten sam smak odnajdziemy w chipsach Salsa tego samego producenta, tu przyprawiony dodatkowo czymś mocno pikantnym.
Zainteresowany zajrzałem więc z tyłu opakowania – z bardziej interesujących składników znalazłem: pomidora w proszku, który odpowiada za ketchupową nutę, sproszkowaną cebulę i czosnek, które jedynie uzupełniają kompozycję, glutaminian monosodowy oraz guanylan disodowy, które tworzą wrażenie tłustości czyli umami i gwiazda, świecąca tak jasno na tym smakowym nieboskłonie jak Gwiazda Polarna czyli papryka Cayenne w proszku – to prawdopodobnie ten dodatek sprawia, że chipsy są ostre przynajmniej jak Agnieszka Chylińska a nie Majka Jeżowska. Wypisana niemal na końcu listy składników lukrecja, przywodzi mi na myśl jedynie skandynawskie cukierki i likiery co sprawia, że cieszę się, że jej aromat nie jest aż nadto wyczuwalny.
Ogólnie rzecz biorąc jest to smak Salsa do którego dołożono sporo ostrego smaku.Meksykańska Serowa Fiesta (522kcal/100g). W tej wersji Lorenz-Bahlsen częstuje nas paczką na której znajdziemy, dwa sombrero, dwa marakasy, dwa plasterki papryczki Jalapeno a oprócz tego całą papryczkę, całą gamę trójkątów (czyżby ktoś z marketingowców miał zamiar złapać na to hipsterów?), miseczkę z sosem serowym, w którym chętnie zamoczyłbym kilka nachosów, oczywiście informację o wersji smakowej, wersji cięcia (X-Cut), logo Crunchips i Lorenz.
Tym razem przeanalizowałem skład, tak jak to zwykle czynię, czyli przed otwarciem paczki i oto czego się dowiedziałem: preparat aromatyzujący o smaku sosu serowego to: typowy zagęszczacz czyli mąka pszenna, sól, ser topiony w proszku (z dodatkową informacją, że ser ten wytworzono z mleka a z pominięciem informacji o prawdziwym pochodzeniu sera topionego, która jest tak zachęcająca jak sześćdziesięciolatka po kilkunastu wstrzyknięciach botoksu), enigmatyczny, bardziej niż wypowiedzi premiera Donalda Tuska na temat polskiej gospodarki aromat, cebula w proszku i barwnik w postaci ekstraktu z papryki oraz drożdże.
Brak wzmacniaczy smaku po ostatniej przygodzie z chipsami marki Lay’s, należącymi do limitowanej edycji Deli o smaku Ser Z Żurawiną nie uznaję za coś co mogłoby sprawić, że będą one mniej smakowały potencjalnym spożywającym.
Paczka otwiera się nieco trudniej niż te u konkurencji a już po chwili przestrzeń wokół wypełnia mocny, nawet nieco duszący zapach sera. Nie jest to jednak smrodkowy ser, znany z produktu Frito-Lay Poland, Cheetos Ser a bardziej aksamitny i mleczny aromat, lekko przełamany czymś zadziornym – podejrzewałem, że może to być coś związanego z zielona papryczką Jalapeno, zobrazowaną na opakowaniu, a której (choćby odpowiednika) zabrakło w składzie.
Jak przed wizytą u chirurga, przygotowany na ostre doznania pochwyciłem pierwszego chipsa i spotkałem się z nie mniejszym zaskoczeniem niż Tomasz Jacyków wsiadający do samolotu pełnego nieumytych rodaków.
Chipsy bowiem są… A właściwie nie są, ostre – mają świetny smak, w którym dzieli i rządzi główny składnik czyli topiony ser – mleczny, gładki i zrównoważony. Bez krzty ekstrawagancji Cheddara czy wyrazistości Goudy – czuć, że jest to najwyższej jakości mieszanka serowych odpadów topiona z niewielką ilością topników. To co przywoływało tę zadziorność w aromacie to kwaskowata nuta papryczki Jalapeno pozbawionej ostrości – znakomicie przełamuje delikatny smak sera i zaskakuje absencją kapsaicyny.
Brak umami nie jest żadną przeszkodą by cieszyć się ich smakiem – wyraźny, zdecydowany aromat nie potrzebuje już żadnych dodatków a brak wzmacniaczy smaku sprawia, że nie jest on ociężały i przytłaczający tłustością.

Podsumowując, obie świeże propozycje od Lorenz-Bahlsen pod banderą Crunchips to świetne, intensywne i trafione smaki. Na pewno należy zarzucić firmie odgrzewanie kotletów w przypadku Sals… To znaczy Indyjskiego Ostrego Mixu, ale tak odgrzane kotlety mógłbym spożywać z chęcią z jaką poprowadziłbym Ferrari Testarossa do płynącego z głośników utworu Protovision w wykonaniu Kavinsky’ego. Meksykańska Serowa Fiesta zaskakuje brakiem ostrości, pomimo wyraźnego aromatu Jalapeno i intensywnością, pomimo braku wzmacniaczy smaku. Poza tym cieszy znakomicie wyważonym smakiem i świetną, choć prostą kompozycją.
Oba smaki mogę uznać jako inspirowane Indiami i Meksykiem i (choć nie do końca) – odnajduję w nich lekki powiew kuchni i kultury obu tych krajów i to nie tylko na opakowaniach (jak ma się to w przypadku Nigerii i Aleksandry Szwed).
Na taką Imprezę Dookoła Świata, Crunchips może mnie zabrać.

The B.O.S.S (pol. S.Z.E.F)

Big Original Sanders Sandwich czyli Duża, Oryginalna Kanapka Pułkownika Sandersa – tak brzmi jej pełna nazwa.
W polskiej części sieci Kentucky Fried Chicken kanapka przybliżana jest klientom za pomocą hasła: Szef wszystkich kanapek!

Z której strony by na to nie patrzeć była to kolejna szansa dla KFC na pełną rehabilitację po udanej jak występ Joanny Moro w Opolu kanapce Rocker i nieco bardziej udanych ITwistach (nie mylić z produktami marki Apple). Ostatnimi czasy za jedyny sukces tej sieci uznaję siedmiotygodniowy pobyt wręcz legendarnego Qurrito na rynku.
Amerykańska sieć, specjalizująca się w daniach drobiowych a głównie panierowanych częściach kurczaka, w mojej opinii od jakiegoś czasu przeżywa kryzys nie mniejszy niż grecka gospodarka – dlatego każdą wzmiankę o nowościach i promocjach w KFC traktuję bardzo poważnie, staram się od razu przetestować nowe produkty i dać im po prostu szanse, której (tak na marginesie) zazwyczaj nie wykorzystują.

Tym razem wartości kaloryczne można poznać już dzień po premierze produktu, na polskiej witrynie internetowej KFC, choć nadal czekam na odpowiedź mailową w tej sprawie. W punkcie KFC przy ulicy Grzecznarowskiego w Radomiu, w centrum handlowym M1 nie uzyskałem żadnej informacji na ten temat. Niezmiernie mnie to dziwi, bo nie wyobrażam sobie żeby tak duża sieć wprowadzała do swych punktów nowy produkt a pracownicy nie potrafili podać choćby ilości kalorii w nim zawartych – to jak chcieć kupić samochód, przejść się do salonu dealera a sprzedawca informuje nas, że to nowy model i nie ma pojęcia jaką pojemność ma silnik…

Odbiegając od tych dygresji wspomnę iż mamy spory wybór opcji zamówienia kanapki The B.O.S.S a wśród nich:
Kanapka The B.O.S.S (765kcal) -11.95zł
Kanapka Junior B.O.S.S (404kcal) -6.50zł
Zestaw Junior B.O.S.S czyli małe frytki, dolewka i sama kanapka -10.95zł
Zestaw The B.O.S.S czyli duże frytki, dolewka i kanapka -17.95zł
Box Junior B.O.S.S: pięć sztuk Hot Wings, dolewka, małe frytki, kanapka -19.95zł
Box The B.O.S.S: pięć razy Hot Wings, dolewka, duże frytki, kanapka -25.00zł

Dopłacać kilkanaście złotych za frytki, napój i pięć fragmentów skrzydełek drobiowych w panierce to nie w moim stylu, więc na stole wylądował: The B.O.S.S, Junior B.O.S.S, Grander Texas, duże frytki i Wielka Dolewka (której wielkość głównie zależy od pojemności pęcherza spożywającego oraz długości pobytu w danym lokalu).
Towarzyszka spożywania tymczasowo zajęła się kanapką Grander Texas, więc miałem nieco czasu by poświęcić go obu wersjom S.Z.E.F-a. Na początek zaserwuję Wam, drodzy Czytelnicy, porównanie gabarytów mojej ulubionej pozycji w ofercie sieci KFC i tych dwóch nowości.

Jak widać kanapki z serii B.O.S.S pakowane są standardowo w papier z dedykowanym pod nie nadrukiem. Obie w konkursie szerokości mogą co najwyżej pucować buty Granderowi a i wysokość The B.O.S.S niewiele przewyższa wysokość kanapki Grander Texas, która przecież w tej kategorii jest raczej Arturem Barcisiem niż Wiktorem Zborowskim.
Powiedzmy sobie szczerze – materiały marketingowe McDonald’s czy Burger King nigdy nie będą tak przesadne jak te z KFC. Nie mam pojęcia co marketingowcy tej marki chcą przez to osiągnąć, ale taką taktyką nie ugrają nigdy więcej niż kilka złośliwych komentarzy na fanpage’u na Facebooku. A kto wierzy, że zdjęcie na stronie internetowej czy planszach w punktach KFC odzwierciedla to co dostanie naprawdę to ma w sobie tyle wiary co Marta Wierzbicka mówiąca, że rozbierane zdjęcia otwierają nowe możliwości.
W sumie lepsze to niż więcej predyspozycji.
Po krótkim rekonesansie przyszedł czas na bezproblemowe odwinięcie papierka i odkrycie jednej z tajemnic tamtego wieczoru – oto przede mną i Wami, Junior B.O.S.S:

Kanapka opisywana jest na stronie internetowej KFC takim słowami: Nie podołasz wielkiemu B.O.S.S’owi? Spróbuj swoich sił na nieco mniejszej wersji największej kanapki w menu KFC. B.O.S.S. Junior to aromatyczny piklowany kurczak w łagodnej panierce, chrupiąca sałata, czerwona cebulka i plasterki ogórka w puszystej sezamowej bułce.
Zgodnie z niegdyś przyjętym a następnie porzuconym standardem przeanalizuję kanapkę, podpierając się opisem producenta.
Od samego początku: to aż śmieszne by zadawać takie pytanie na początku – sądzę, że z kanapką The B.O.S.S spokojnie poradził sobie dwunastolatek a co dopiero zdrowa osoba w sile wieku? Ale o tym nieco niżej.
Idąc dalej: albo ja nie jestem tu w stanie czegoś zrozumieć z powodu zbyt małej wiedzy (ratujcie, drodzy Czytelnicy o ile tak jest), ale piklowanie to według źródeł, proces garbarski. W mojej opinii, ktoś tu się chyba pomylił jak Doda skacząca na jednym z ostatnich koncertów w objęcia swych fanów, bo ten kurczak powinien być peklowany.
Łagodna panierka rzeczywiście nie jest ani trochę pikantna, za to nieco zbyt słona i właściwie pozbawiona większej ilości nut smakowych. Pod tym chrupiącym i właściwie nie nasiąkniętym olejem poszyciem kryje się soczysty i bardzo dobrze przygotowany (prawdopodobnie) filet z piersi kurczaka – nie jest on ani trochę suchy i w każdym miejscu świetnie usmażony, gdyby nie panierka, której brakuje wyrazu bardziej niż graczom w Scrabble to byłby to zdecydowany atut kanapki.Kolejno poruszamy kwestię ogródkową czy też warzywną – jak kto woli.
Sekcja warzyw, jak na tak małą kanapkę jest nad wyraz urodzajna i muszę przyznać iż znajdują się w niej warzywa, które uważam za jedne z najlepszych dodatków do burgerów (choć tu oczywiście mamy do czynienia nie z burgerem a kanapką – mięso nie równa się mięso, ale to już kwestia nomenklatury) czyli czerwoną cebulę i pikle (może stąd to piklowanie?). Dodatkowo mamy tu sałatę, pokrojoną w strzępki.
Warzywa jakościowo jak najbardziej do przyjęcia, wszystko trzy naprawdę chrupiące i świeże jak poranna bryza. Cebula mogłaby być odrobinę bardziej ostra, ale przecież nikt tego nie wyreguluje w procesie dojrzewania. Pikle smakują jak zwykłe ogórki konserwowe z piwnicy Babci Janinki a sałata ma bardzo przyjemny i zaskakująco intensywny smak.
Puszysta bułka to standard wśród sieciówek – lekko posypana sezamem, miękka, aromatyczna, ale tym razem mało konkretna porcja pieczywka daje sobie spokojnie radę z utrzymanie tego co znajduje się w jej wnętrzu.Sos o którym nikt nic nie wspomniał smakuje jak słoik majonezu i garść słodkiej papryki w proszku – właściwie tak też wygląda. Z dosyć rzadkiej, białej masy majonezowej przebijają czerwone kropeczki papryki.
Jako całość kanapka to smak sezamowej bułki, kotleta z fileta z piersi kurczaka, takiego jak u Babci Janinki w niedzielę – mdłego sosu, który niestety Juniorowi odbiera mocy a dodaje kalorii i przede wszystkim octowo-gorczycowy posmak pikli, bo w sumie ta nuta, wraz ze zbyt słoną panierką wysuwa się na czoło tej kompozycji.

Uwaga! Nadchodzi szef wszystkich szefów.Tak wielkiej kanapki jeszcze w KFC nie było. B.O.S.S. to chrupiąca sałata, czerwona cebulka, plasterki ogórka, aromatyczny ser cheddar i dużo… bardzo dużo marynowanego kurczaka w łagodnej chrupiącej panierce.
Nie mam pojęcia czy marketingowcy KFC słowem Uwaga! chcą nas zachęcić do spożycia czy może przed nim przestrzec?
Szef wszystkich szefów, po odwinięciu go z dedykowanego papierka w kolorze drewniano-brązowym oraz ze stylizowanym napisem nań okazuje się co najwyżej szefem centrali gazowej w Zamościu.Trzystopniowe dozowanie bułki bardzo przypomina klasykę McDonald’s czyli BigMaca, ale tu sprawdza się o wiele gorzej – o ile środkowa część spełnia swe zadanie w stabilnym podtrzymywaniu całości to już górna i dolna część są zbyt cienkie by oprzeć się pokusie przeciekania pod wpływem sporych ilości sosu, które jest identyczną, mdłą mieszaniną majonezu i sproszkowanej papryki – niestety, więcej polotu posiada Bronisław Komorowski w swych wypowiedziach niż znalazłem w kompozycji tego dressingu.
Warzywa podobnie jak wyżej – nic się nie zmieniło, bo przecież to ta sama dostawa.
Kwestia ilości kurczaka, którą w opisie poruszają marketingowcy to oczywiście czysty subiektywizm – mam nadzieję, że gdy rozmawiają o innych rozmiarach to już tak nie przesadzają – mogliby tym sprawić zawód nie tylko innym, ale też sobie.W mojej opinii ilość kurczaka, który być może był marynowany, jest zadowalająca, ale też nie porywająca – ot taki jeden kotlet z filetu z piersi Babci Janinki (o którym już wspominałem, uważny Czytelniku) bywa większy. Cheddar, szczerze mówiąc, wnosi do tej kanapki dużo więcej niż się spodziewałem. Sądziłem, że jeden marny plasterek zginie wśród nijakiego sosu i plastrów ogórka konserwowego, ale tak nie było – dosyć mocno wybijał się w smaku, choć czuć było, że jest to jedynie jego łabędzi śpiew. Może gdyby w dolnej części znajdował się jeszcze jeden plasterek ser dopełniłby kompozycję znacznie skuteczniej? Nie mnie to oceniać, póki nie spróbuję.
A propos ułożenia – składniki są ułożone na górze odwrotnie do tych na dole, co sprawia, że dolna część bułki wręcz rozpada się w trakcie jedzenia. Kanapka nie jest tak wysoka bym miał problemy z ugryzieniem na całej jej wysokości nawet przy pierwszym kęsie.
Ogół standardowej wersji kanapki The B.O.S.S to głównie posmak octu z ogórków konserwowych, mdląca nuta majonezowego sosu, a w dalszej części chrupiąca lecz mało aromatyczna partia drobiowa i lekko przebijająca się, ale nie mogąca rozwinąć skrzydeł nuta sera Cheddar – może oprócz tej ostatniej mamy po prostu do czynienia z tą samą, choć dużo mniej stabilną i większą kanapką co w opcji Junior. Nie różnią się znacząco jeżeli chodzi o doznania smakowe. Choć w samej niestabilnej strukturze kanapki, połączonej z soczystością kurczaka odnajdowałem duża przyjemność podczas kolejnych kęsów.

Pepsi z dozownika odpowiednio, chłodna i intensywna w smaku – dozowanie lodu bez zarzutów. Kubełek wypełniony niesolonymi frytkami, które posiadają dużo większy powierzchniowo przekrój niże te z McDonald’s czy nowe z Burger Kinga są chrupiące, smaczne, posiadające odpowiednią ilość skrobi, choć może czasem zbyt suche – jako dodatek sprawdził się doskonale – polecam.

W podsumowaniu przytoczę może takie oto powiedzenie: z pustego to i Salomon nie naleje.
Cóż poradzić jeżeli ktoś sądzi, że w dobie ciągle powstających punktów sprzedaży burgerów (czy to foodtrucki wszelkiej maści czy burgerownie w lokalach) zawojuje kubki smakowe swoich klientów sznyclem z piersi kurczaka, majonezem i warzywami?
To nie ten kierunek w mojej opinii – The B.O.S.S nigdy nie będzie szefem kanapek, choćby w KFC, bo nawet nie jest w stanie gonić Grandera (chyba, że w kwestii kosztów) a co dopiero go dogonić.
Jest to raczej zwykły pracownik w dyrektorskim przebraniu w postaci ładnej otoczki marketingowej – do prawdziwego rządzenia i dzielenia wiele mu brakuje.

Orient po polsku w amerykańskiej sieci.

Nareszcie – powiedziałbym. Minęło niemal dwa miesiące gdy osoby obsługujące fanpage McDonald’s na Facebooku zawiadomiły fanów (w tym również mnie), że na okres wakacyjny, McDonald’s przygotował kilka nowości a wśród nich mrożone desery, kawy, kanapkę Big Classic Western, która składem różniła się tak bardzo od poprzedniego Big Western jak każdy kolejny film z cyklu (od części pierwszej do trzeciej) Terminator a rozmiarem jak Tomasz Adamek i Witalij Kliczko. Do tego zaanonsowano dwa a właściwie cztery rodzaje McWrapa, które otrzymały przydomek orientalne.

Z jakiego powodu mówię o czterech a nie dwóch rodzajach? Zacznijmy od samego początku: dwa rodzaje McWrapa Orientalnego to Aromatyczny Kurczak i Soczysta Wołowina. Kolejne dwa podrodzaje każdego z nich wiążą się ze smakiem sosu jaki dobiera się do nich w kasie tuż po uprzednim wydaniu z siebie dźwięku: yyy…
Czyli z której strony by na to nie patrzeć mamy wybór niemal jak w większości kebabów w naszym kraju – wouowina ci kuciak?
I kolejno: sos otri ci uagodny?
Na koniec okraszone: duzi w cienkim ciecie, proszim!

Cztery McWrapy zostały zakupione w punckie sieci McDonald’s na ulicy Grzecznarowskiego w Radomiu. Dwa z nich doczekały się obstawy w postaci McZestawów powiększonych (+685kcal z Coca-Colą / -16.40zł) a dwa kolejne pozostały samotne (-10.90zł).

Odbiegłem nieco od tematu, ale nie sądzę, by w tym samym czasie poseł Ryszard Kalisz zdążył odbiec dalej. Kontynuując kwestię McWrapów Orientalnych w McDonald’s należy wspomnieć o ich składzie. To, że na oficjalnej, polskiej witrynie internetowej sieci McDonald’s opisy ofert sezonowych znajdziemy jedynie w newsach jest niemal tak oczywiste jak to, że powieść Pięćdziesiąt Twarzy Greya autorstwa Eriki Leonard to pewien rodzaj soft-para-porn przechodzący w Harlequin naszych czasów skierowany do zapyziałych nastolatek, chcących przeczytać o czymś czego nie potrafią sobie nawet wyobrazić.
I znów odbiegłem od tematu… Obiecuję, że to już ostatni raz, drogi Czytelniku. Co do składu McWrapów Orientalnych w newsie z dnia 02.07.2013 roku czytamy:
McWrap Orientalny Aromatyczny Kurczak to zupełnie nowa odsłona mięsa kurczaka marynowanego w ziołach podawanego w dobrze przyprawionym pszennym placku z chrupiącą kapustą, zielonym ogórkiem i sosami. Do wyboru wersja klasyczna i pikantna.
McWrap Orientalny Soczysta Wołowina to kolejna nowość. Siekana wołowina z ziołami, chrupiąca sałata, orzeźwiający ogórek, sosy, a to wszystko zawinięte w aromatyczny pszenny placek. Pozycja dostępna w dwóch wariantach: łagodnym i ostrym.

Jak widać w opisie oba rodzaje McWrapa niewiele się różnią – głównie rodzajem i sposobem przygotowania mięsa. Jeżeli chodzi o warzywa to nie trafiliśmy na festiwal a raczej zlot rozmiarów corocznego spotkania poławiaczy pereł bałtyckich. Już na pierwszy rzut oka widać, że pracę głównie będzie wykonywał (jak to często bywa) asystujący sos a laury zbierze tak czy inaczej gwóźdź programu, którym niechybnie jest mięso – przygotowane całkiem inaczej niż inne pozycje wołowe czy drobiowe w sieci McDonald’s. Sama możliwość wyboru między wersjami pikantnymi a łagodnymi uznaję za posunięcie niemal tak znakomite jak szewski mat podczas gry w szachy. Wybór rodzaju mięsa a następnie wersji smakowej na pewno świetnie wpływa na podświadome postrzeganie marki przez jej klientów.

Analiza nie będzie obszerna jak akt oskarżenia Katarzyny Waśniewskiej, bo zbyt wiele do analizowania tutaj nie mam.
Zacznę od McWrapów w wersji drobiowej (czyli mówimy o mięsie, które dojrzewa szybciej).
McWrap Aromatyczny Kurczak: (wersja Klasyczna: 408kcal / wersja Pikantna: 412kcal)
Na początek to co na zewnątrz – pszenny placek, który w standardowej wersji jest jedynie wypieczoną mieszaniną mąki pszennej i wody. Tutaj w wersji przyprawionej – nie mam pojęcia co może to oznaczać i jakimi przyprawami go potraktowano, ale na pewno suszona papryka miała w tym spory udział gdyż placek nie jest blady jak pojęcie Marty Wierzbickiej o kręceniu vloga a pomarańczowo-czerwony, o odcieniu jasnej cegły. Kapusta przywodzi niezmienne skojarzenia z najmniej smacznym kebabem jakiego kiedykolwiek przyszło mi spożywać a który dostępny był w sieci KFC. Na szczęście tu doświadczymy ilości tego warzywa, które nie przekraczają tych w daniach z chińskich restauracji na polskich rynkach. Pocięta wręcz wzorowo na cienkie i krótkie kawałeczka – bardzo świeża i bardzo chrupiąca, choć do całości nie wnosi zbyt wiele smaku. Ogórek podany w postaci kilku cienkich plasterków ze skórką jest pełen ogórkowego smaku i niemniej świeży niż kapusta.W końcu nadszedł czas na skosztowanie mięsa. Na samym początku naszej przygody z McWrapem wydaje się, że jest go tyle co wygranych pucharów w dorobku Pawła Brożka, ale z coraz dalszym spożywaniem nasza drobiowa wkładka nabiera w tej kwestii rozmachu, którego nie powstydziliby się arabscy szejkowie inwestujący w Bahrajnie – cała dolna część pszennego, zabarwionego placka jest bowiem wypchana jak zwierzęta w kolekcji Babci Janinki stojącej na meblościance z lat siedemdziesiątych. Niestety na samym dnie placek jest zwinięty w taki sposób, że w większości to jego strukturę czujemy pod naciskiem zębów. Mięso jest pokrojone w niezbyt drobną kostkę, a właściwie w skrawki, które często możemy spotkać w drobiowych wersjach zwykłych kebabów z ulic Żeromskiego, Sienkiewicza czy Floriańskiej i temu podobnych w całej Polsce. Bardzo smacznym, odpowiednio i nieprzesadnie przyprawionym kawałkom kurczaka nie brakuje soczystości i kruchości – jest to najlepsze drobiowe mięso bez panierki jakie przyszło mi spożywać u sieciówkowych gigantów. Byłbym nawet w stanie przyznać, że by tak smakowało, musiało być uprzednio marynowane, możliwe, że nawet w ziołach, bo mięso, jak w nazwie jest rzeczywiście mocno aromatyczne.
I na sam koniec asystent, który sprawia, że to o nim a nie o strzelającym bramkę piszą gazety i branżowe portale – mowa o sosie, a właściwie sosach.
Wersja pikantna to ostry, dosyć rzadki płyn na bazie pomidorowej, który pod względem dodatków nie wyróżnia się niczym szczególnym – jest po prostu pikantny (jak obiecano na planszy, znajdującej się nad kasami) i paprykowo-pomidorowy.
W wersji klasycznej sos jest tak interesujący jak informacja o sukni ślubnej Ewy Chodakowskiej na okładce nowego wydania tygodnika Party (nie mylić z party hard). Zdecydowanie łatwiej wyczuć nam smak mięsa niż sosu, który właściwie przypomina coś pomiędzy majonezem a jogurtem z nikłym dodatkiem ziół i przypraw.
To co chwali się sieci McDonald’s w kwestii tych dwóch zwilżaczy to to, że nie zabijają one smaku całości a za to znakomicie komponują się z resztą składników, tworząc bardzo smaczną kompozycję, w której dominuje smak świetnie doprawionego, soczystego kurczaka a dodatki pozostają dodatkami – sprawiając, że mamy w rękach bardzo smaczny, zbalansowany przedmiot spożywania.

McWrap Soczysta Wołowina: (wersja Łagodna: 587kcal / wersja Pikantna: ?kcal)
Do opisania tej wersji McWrapa na pewno użyję mniejszej ilości słów niż do opisania poprzedniej – dlaczego?
Ponieważ większość składników jest podobna do tego co opisałem wyżej jak Rafał Mroczek do swego brata Marcina. Placek opisany wyżej to ta sama kompozycja mąki, wody, suszonej papryki i rzekomych przypraw, które czuję jak Babcia Janinka rytmy d’n’b. Kolejno warzywa – ten sam, ogórkowy ogórek pokrojony w cienkie, chrupiące plastry. Pewnym novum jest sałata, która zastępuje kapustę i robi to w sposób dosyć zadowalający – jest co prawda mniej chrupiąca, ale z drugiej strony raczy nas pełniejszym, warzywnym smakiem, którego kapuście brakuje.Mięso to bardzo podobny do tego z McWrapa w wersji Tzatziki, przyrządzony na grillu, kotlet z siekanej wołowiny, tym razem jednak przyprawiony nie czymś pokroju przyprawy gyros a bardziej mięsny i mocno ziołowy. Do tej pory sądziłem, że wkładka z wyżej wymienionego McWrapa w stylu greckim (na szczęście nie kryzysowym ani tym bardziej tandetnym pokroju reklamy serka Hochland Piato) jest najsmaczniejszą z tych spotykanych w sieci McDonad’s, ale zdecydowanie soczysta i konkretna porcja mięsa, która wręcz zaskoczyła mnie swoimi rozmiarami (w tak małym ruloniku wydaje się być naprawdę spora) z McWrapa Soczysta Wołowina przejęła palmę pierwszeństwa.
W tym produkcie znalazłem też coś czego nie mogłem rozszyfrować – wyglądało trochę jak natka pietruszki, nawet tak smakowało, ale bardzo płasko i ciężko mi z pełną dozą prawdopodobieństwa poinformować Was, drodzy Czytelnicy, że to właśnie to.
Na sam koniec sosy, choć sam nie mam pojęcia co mogę tu napisać gdyż w mojej opinii nie różnią się od tych z opcji drobiowej omawianych McWrapów – sos z wersji pikantnej to pomidorowo-paprykowa kompozycja nie pozbawiona ostrości, ale też nie potraktowana hektolitrami Tabasco – wystarczająco ostra by dodać nieco ognia do całości dania, ale na szczęście nie na tyle by zagłuszać smak mięsa. Sos z wersji łagodnej  to podobny, jogurtowo-majonezowy wytwór, któremu wyraźnie widoczne zioła niewiele pomagają w wybiciu się na wyższy poziom kultury smakowej.
Również muszę wspomnieć iż sosy raczej dodają całości smaku niż utrudniają wyczucie nut smakowych innych dodatków co w mojej opinii jest dużym plusem.

Podsumowując, seria McWrapów Orientalnych w McDonald’s to seria niemal tak dobra jak początek sezonu Bundesligi w wykonaniu Borussi Dortmund (polskiej – przyp. red. Onet.pl) – świetne zbalansowany smak gdzie dodatki pozostają dodatkami a główni gracze wzbijają się na wyżyny. Bardzo smaczna siekana wołowina i jeszcze lepszy marynowany kurczak wraz z dwoma rodzajami sosów sprawiają, że jest w czym wybierać i każdy odnajdzie coś odpowiedniego dla siebie.
Tylko jedno mnie zastanawia? Gdzie tu orient?
Bo mówimy chyba jedynie o oriencie tureckim czy syryjskim z budki serwującej kebaby na pobliskim deptaku, ewentualnie o festiwalu tańca brzucha w Jaworznie. W mojej opinii choćby jeden z tych McWrapów zasmakuje każdemu (zazwyczaj pewnie i więcej), ale 10.90zł za sam smak, znakomicie przygotowanego niemal-kebaba w cienkim, paprykowym placku pszennym o niewielkich rozmiarach to nieco zbyt wiele.

Smak Dzieciństwa.

Gdybyście mieli wybrać trzy produkty z półek sklepowych jako Wasz smak dzieciństwa, to co byście wskazali, drodzy Czytelnicy?
Ja prawdopodobnie gumę Turbo, którą przeżuć nie było łatwiej niż stare pędy bambusa, ciepłe lody, które wcale nie były ciepłe i spożywało się je częściej w zimę niż w lato a na końcu musiałbym wybrać z góry różnych rodzajów chrupek i chipsów, ale ostatnio uświadomiłem sobie, że na szczycie tej góry stałaby dumnie paczka chrupek kukurydzianych Maczugi o smaku ketchupowym, produkowanych początkowo przez Star Foods a po przejęciu tej firmy przez Frito Lay Poland uzupełniające linie Mr.Snaki pod-firmy Star Chips. Oczywiście był też baton Alibi produkowany przez Jutrzenkę czy Mamba o smaku cola, która na rynek wprowadził Storck – w ten sposób wymieniając byłbym zmuszony wybierać swoje TOP20, pozostając jednak w temacie to te trzy wyżej wymienione produkty spożywałem najczęściej i najchętniej.

Czy Maczugi nadal są dostępne w sklepach?
Pewnie, i to w niejednym wariancie. Występują bowiem w paczkach 24g i 48g, których ceny oscylują wokół, odpowiednio: 0.75zł i 1.20zł.
Do czasu przejęcia przez Frito Lay Poland i powolnego, aczkolwiek bardziej sukcesywnego niż budowanie polskich potęg w grach zespołowych, drożenia produktów ich cena zazwyczaj wynosiła 0.45zł (wersja około 20g) a smaki dodatkowe obok wersji Amerykański Ketchup, które były oferowane to Hot-Dog i Majonez Domowy. Gdzieś z tyłu głowy kojarzą mi się Maczugi cebulowe i serowe, ale może Wy to lepiej pamiętacie, drodzy Czytelnicy?
Aktualnie jako jedyny wariant smakowy tych chrupek na rynku to wspomniany wyżej Amerykański Ketchup. Niestety, amerykańskiego ketchupu nie jadłem nigdy, ale prawdopodobnie niewiele różni się on od naszego czyli bywają wersje konkretne i przesycone smakiem niemal jak koncentrat pomidorowy, ale bywają też wersje nędzne (cosik rzadziuśki ten ketchup – rzekł Kwiczoł, pociągając z czerwonej butli). Zamykając temat ketchupu a otwierając temat samych chrupek wspomnę o opakowaniach. Niezapomniany jak film Stanisława Barei Miś i legendarny jak potwór z Loch Ness jaskiniowec był widziany ostatnio na opakowaniu dawniej niż Yeti w Himalajach. Po jego zniknięciu kolorystyka pozostała podobna (granat, czerwień i nieco błyszczącego złota) a butelka ketchupu zmieniała swe miejsce Nie dalej niż dwa tygodnie temu Maczugi dołączyły do rodziny Mr.Snaki również pod względem opakowań i tak teraz mamy w niej:
Gębolce (Pizza), Łapaki (Ser-Pomidor), Zębolce (Ser-Ziemniak), Oczaki (Orzech) i Maczugi o smaku Ketchupu (już nie amerykańskiego).Aktualnie na opakowaniu tym biegnie bliżej nieokreślony czarny  kształt, przypominający wydłużoną wersję Bobka znanego przede wszystkim z książek opowiadających o wydarzeniach w Dolinie Muminków, który trzyma w jednej swej łapie maczugę a w drugiej butelkę ketchupu najbardziej przypominające produkt firmy Heinz (z której strony by nie spojrzeć ketchup amerykański). To co składa się na 120kcal w wersji 24g i 235kcal w 48g (ktoś nie potrafi tu mnożyć przez dwa?) to 68% kaszy kukurydzianej, olej roślinny, cukier, dioctany sodu, pomidory w proszku, glutaminian monosodowy, mleko w proszku, kwas cytrynowy, sól i tradycyjny ekstrakt z papryki, który ma pokolorować całość.

Jak widać na zdjęciu, po otwarciu paczki naszym oczom ukazują się chrupki kukurydziane o kształcie (nomen omen) maczug. Zabarwione delikatnie na czerwono, żółciutkie chrupki atakują nasze nozdrza jak niejeden kwas na lekcjach chemii – mocnym, wręcz żrącym, kwasowym aromatem, w którym dużo więcej octu niż aromatu pomidorów a już tym bardziej sosów pomidorowych.Na odchodzącym już do lamusa opakowaniu marketingowcy Frito Lay Poland umieścili parę informacji o manii chrupania i mieli rację – są to jedne z najmocniej (jeżeli nie pierwsze w tym zestawieniu) chrupiące chrupki. Spożywając a właściwie chrupiąc je w początkowym stadium głuchoty możemy skutecznie chronić nasz mózg przed dopływem informacji (choć nie mam pojęcia co w tym dobrego).
Smak to już nieźle wyważona mieszanka słodyczy i pomidorowej kwaskowatości z przewagą smaku słodkiego co sprawia, że aż tak do końca nie są one dla mnie tak pyszne jak jeszcze wydawały mi się dziesięć lat temu (człowiek chyba kiedyś w końcu dorasta) – smak ketchupu przypomina ona jak figura byłej posłani Renaty Beger przypomina kształty Anety Kręglickiej.

Podsumowując, powrót do tych chrupek to jak wędrówka DeLoreanem z Powrotu do Przyszłości Roberta Zemeckisa tylko, że w przeciwnym kierunku – smak rzeczywiście przypomniał mi lata podstawówki, ale to już nie to samo co bieganie do pobliskiego sklepu i jedzenie czterech paczek w ciągu jednej przerwy, popijając oranżadą DAN (Dobre Aromatyczne Napoje) kupioną za 0.35zł.

Dodatek: po odstaniu dwa dni w otwartej paczce nie przeżuwa się ich łatwiej niż gumy Turbo a chrupkość tracą szybciej niż znajomi kleptomana swoje rzeczy.

Lay’s Deli(cious)?

Od chwili gdy Frito Lay Poland ruszyło z kampanią reklamą (zdecydowanie mniejszy rozmach niż nieco nieudane Lay’s Max) dotyczącą nowej, limitowanej serii chipsów zastanawiałem się skąd ta nazwa? Lay’s Deli – czyż może to być skrót od angielskiego słowa delicious, które słusznie kojarzy się z naszymi delicjami – czyli czymś przepysznym, wręcz rarytasem w swej kategorii? Może to jednak powiew orientu pochodzący od nazwy New Dehli czyli stolicy Indii. Tylko gdzie tu orient? Słodkie Tajskie Chilli jeszcze mógłbym pod tę kategorię podpisać, ale Pomidorki Cherry rosną u Babci Janinki w ogródku a Ser z Żurawiną to świetna przekąska serwowana w Zakopanem – także mniej w tym orientu niż w tureckich dywanach spod Bydgoszczy. Być może chodzi o deli co z angielskiego znaczy garmażeria, ale smaki nie odzworowują gotowych potraw. Przykładów tego typu skojarzeń znalazłbym na pewno więcej niż Jerzy Kryszak włosów na głowie. Bez rozstrzygania tej kwestii w mej głowie i na blogu, gwoli ścisłości należy wspomnieć, iż Lay’s Deli to trzy nowe smaki w limitowanej ofercie prezentowane stopniowo, od około 15. sierpnia. Alfabetycznie je wymieniając: Pomidorki Cherry(515kcal/100g), Ser z Żurawiną(518kcal/100g), Słodkie Tajskie Chilli(519kcal/100g). Swoje trzy paczki zakupiłem w sklepie MarGo, płacąc 4.80zł za każde 145g opakowanie. W sprzedaży dostępne są również paczuszki 28g smaku Słodkie Tajskie Chilli. Analizując, postąpię jak przy ustalaniu listy wyżej, więc zacznę od pomidorków:

Pomidorki Cherry: jak wspomniałem wyżej, uważny Czytelniku pomidorki cherry czy koktajlowe rosną w ogródku Babci Janinki. Babcia Janinka ceni je za słodki, intensywny, pełny smak dojrzałych pomidorów i formę – pomidory małych rozmiarów pokrojone na ćwiartki świetnie prezentują się w sałatkach.
A jak wypadają Pomidorki Cherry produkowane przez Frit Lay Poland?
145g paczka z deską Lay’s, na której leży kilka dojrzałych i kilka mniej dojrzałych pomidorów otwiera się jak to zwykle bywa przy opakowaniach tego producenta bez najmniejszych problemów. Zaglądając do środka wita nas blask folii aluminiowej, której dwa płaty, hermetycznie zamknięte, utrzymują dla nas zapach i smak przekąski jaką są pokrojone w cienkie plastry ziemniaki, usmażone na mieszance olejów: palmowego i słonecznikowego, przyprawione: cukrem, octanami sodu, glutaminianem monosodowym, maltodekstryną pszenną, kwasem cytrynowym i zabarwione ekstraktem z papryki.
Zapach, którym witają nas Pomidorki Cherry to mocna, dosyć ciężka ketchupowa nuta i właściwie nic więcej. Smak to ketchupowo-pomidorowa baza z dobrze wyczuwalnym aromatem tradycyjnej zupy pomidorowej przygotowanej na konkretnym wywarze i z użyciem (przecieru z) świeżych pomidorów. Nie są zbyt słone i odpowiednio kwaśne.
Smak bardzo przypomina mi ketchupową odsłonę Lay’s Stix czy chipsów Hyper, produkowanych przez Lay’s po przejęciu Star Foods – w mojej opinii w tym przypadku Lay’s poszło po linii oporu mniejszej niż Niemcy w inwazji na Norwegię w 1940 roku, co nie zmienia faktu, że otrzymujemy smaczne chipsy o smaku po prostu ketchupowym.

Ser z Żurawiną: ta wersja Deli to smak, który bezsprzecznie przywodzi skojarzenia z oscypkiem czy pizzą Górlaską dostępną w ofercie sieci pizzerii Dominium. Chwilkę po zauważeniu braku daty przydatności do spożycia w lewym górnym rogu opakowania, towarzyszka spożywania otworzyła paczkę i nasze receptory węchowe zostały poczęstowane bardzo przyjemnym, po części uderzającym lekkim smrodkiem (podobny do Cheetos Ser) aromatem sera, który (być może podświadomie) od razu skojarzył mi się bardziej z grillowanym oscypkiem niż zwykłym, żółtym serem w bloku. W tle krąży nuta czegoś słodkiego i lepkiego – skojarzyła mi się z frużeliną. Struktura chipsów nie mniej satysfakcjonująca niż wyniki oglądalności para-serialu Miłość na Bogato emitowanego przez telewizję VIVA – zdecydowanie twardsze i podobnie chrupiące do standardowej linii Lay’s. W mojej opinii ziemniaki z których je wykrojono zawierają więcej skrobi niż te z których chipsy Lay’s produkowano wcześniej. Kolor to blada a miejscami półprzezroczysta żółć ziemniaka z zaróżowieniami wynikającym ze zrównoważonego jak rozwój Warszawy i Grudziądza oprószania przyprawami. A propos przypraw: w składzie nie znajdziemy nic interesującego, choć brak wzmacniaczy smaku uznałbym za spore zaskoczenie – maślanka i mleko w proszku nadają smaku sera a sproszkowana żurawina odpowiada za odwzorowanie samej siebie. Smak to przede wszystkim nieco skarpetkowa nuta sera i słodka, owocowa nuta – przełamane lekką kwaskowatością, która jednak nie występuje równomiernie w całej kompozycji. Świetne odwzorowanie i przyjemny smak. Bardzo intensywny jak na brak wzmacniaczy pokroju glutaminianu sodu a co za tym idzie brak umami. Chipsy dzięki temu wydają się być lżejsze i mniej tłuste. Polecam.

Słodkie Tajskie Chilli: to ostatni smak z edycji Deli, który przyszło mi testować. W teorii ma on za zadanie odwzorowywać smak sosu sweet thai chilli, który ma dwojakie oblicze – na początku raczy przyprawioną słodyczą by na finiszu zaatakować odpowiednia ilością kaspaicyny czyli alkaloidem odpowiedzialnym za ostry smak papryczek chilli. To taki cwany lis w owczej skórze, który znakomicie komponuje się z kurczakiem z Twojego kurnika czy krową z zagrody (oczywiście po uprzednim przygotowaniu).
We Frito Lay Poland chyba skrupulatnie zabrali się za przepis na prawdziwy sos gdyż w składzie mamy: cebulę,pietruszkę, pomidor i czosnek – wszystkie w wersji bezwodnej i zmielonej (czytaj: sproszkowanej). Tajemniczy jak wnętrza sklepów marki Hollister termin przyprawy oraz wzmacniacze smaku (a wśród nich: glutaminian monosodowy i 5′-rybonukleotydy disodowe). Barwnik to już tradycyjny ekstrakt z papryki, którego na chipsach niemal nie widać a wszystko potraktowane solą i cukrem (niemal jak po staropolsku).
Zapach to główna i właściwie jedyna nuta głuchego, mało korzennego pieprzu – nie urozmaicona czy też nie zakłócona niczym innym.
Po pierwszych gryzach smak okazuje się wypadkiem przy pracy pokroju ostatniej katastrofy kolejowej pod Santiago de Compostela – na początku czujemy lekką słoność, następnie cukier a na koniec coś ostrego. Wszystko w porządku i w odpowiedniej kolejności, ale każdy z tych smaków jest zwykły i wręcz papierowy – jak narysowany Magicznym Ołówkiem Piotrka a jednak nieożywiony. Słony bierze się z soli, słodycz z cukru a smak ostry z fragmentów chilli tam dorzuconych, choć bardziej smakują one jak zmiażdżony pieprz – brakuje tu przestrzeni na spojenie całości za pomocą innych, bardziej tajskich aromatów. Cała kompozycja współgra tak dobrze jak The Cinematic Orchestra współgraliby z Dodą i jej wsparciem w postaci zespołu Virgin.
Niestety, najsłabszy smak ze wszystkich trzech – jestem w stanie go zjeść, ale zwyczajnie mi nie smakuje.

66.6(6)% tej serii jest udane jak Centrum Nauki Kopernik. Kolejne 33.3(3)% niestety już mniej, co nie zmienia faktu, że Frito Lay Poland w swoich flagowych Lay’sach pokazuje, że jest dosyć mocne jeżeli chodzi o edycje limitowane (wcale nie oznacza to, że standardowa linia jest słaba) i nieco odbija się po klapie jaką okazały się Lay’s MAX. Polecam szczególnie Ser z Żurawiną, Pomidorki Cherry to idealna propozycja dla fanów kanapek z ketchupem czy frytek z tym para-dressingiem. Słodkie Tajskie Chilli rekomendowane dla osób lubiących mieszanki soli, cukru i ostrych przypraw bez żadnego powiązania.

Hot or Not?

Cofając się niemal dwa miesiące wstecz myślałem jedynie o tym by zdążyć wrócić do kraju przed 9. września.
Nie dlatego, że miała mieć wtedy miejsce rodzinna impreza jakiegokolwiek rodzaju, nie na koncert ulubionego zespołu, nie na rocznicę wielkich wydarzeń, nie na mecz o wadze wielkiej jak pęczek pietruszki (Polska – San Marino).
Spieszyłem się, rezerwowałem lot i szybki powrót do domu z lotniska by zdążyć spróbować zaanonsowanego wtedy burgera Big King XXL w wersji Hot, dostępnego w sieci Burger King.

Uszczuplony jak ostatnimi czasy Dominika Ostałowska Big King XXL pozbył się kilku ważnych dla niego składników – przede wszystkim charakterystycznego King Sauce a oprócz tego pikli, którego pracowały na dobre imię swojego klienta jak obrońca Katarzyny Waśniewskiej i białej cebulki. Nie mam pojęcia w jakim celu pozostawiono strzępki sałaty lodowej, bo w mojej opinii jest to pakowanie czegoś zielonego na siłę. A propos siły – nasz bohater nabrał siły ognia jak gdyby nosił ze sobą kilka futerałów na gitary z filmu Desperado – poczytajcie z resztą sami: Prawdziwie królewska uczta. Podwójna porcja grillowanej wołowiny w towarzystwie sera cheddar, papryczki jalapeno i świeżej sałaty pokrytej sosem chilli cheese. Idealny wybór na wielki głód.
Opis wygląda bardzo dobrze i nie gorzej prezentuje się sama kanapka. Pierwszy raz nie udało mi się znaleźć elementu, który przekłamywałby rzeczywistość – w burgerze Hot Big King XXL znajdziemy bowiem: sezamowe pieczywo, dwa plastry sera Cheddar, znikomą jak liczbę kątów w okręgu ilość plasterków Jalapeño (rzeczywiście, mogła to być jedna papryczka), nieco sałaty lodowej i uwielbiany przeze mnie jak amerykański serial Przyjaciele, sos Chilli Cheese.
Czyż to zestawienie nie jest podobne do kanapki Long Chilli Cheese, oferowanego około okresu matur przez tę sieć?
Tak, dokładnie – a tamtą kompozycję uznałem za genialną w swej prostocie i smaku, żałując jedynie, że przyjemność jego spożywania nie trwała dłużej niż wejściówka programu informacyjnego TVP1 Teleexpress.
Teraz mam to w wersji powiększonej – jedynie z sałatą, którą dzięki opcji Have It Your Way! (koniecznie wykrzyknik) mogę po prostu wyrzucić – czy mógłbym chcieć więcej?
Może pokoju i sprawiedliwości na Świecie, ale to nie te kategorie.

Hot Big King XXL, którego spożyłem na pierwszym piętrze Galerii Słonecznej w Radomiu, zawitał do mnie ze świtą w postaci zestawu (nowa odsłona frytek i napój z dolewką) kolejnym Hot Big King XXL, tym razem bez zestawu i pojedynczym Whopperem z dodatkiem sera. Sam burger kosztuje 14.95zł a zakup zestawu zmusi nas do wyciągnięcia z portfela 20.95zł. Obaj Królowie zostali powiększeni o dodatkową porcję mięsa (kolejne 2.50zł). Niestety ilość kalorii w którą wyposażono tę wersję Big King XXL nie jest podana, ale licząc tak na oko jak Pan Rostowski finanse naszego kraju bez dodatkowego mięsa powinno to być około 1000-1100kcal. Dodatkowe patty to około 240kcal na plus.
Zaczynając analizę po raz kolejny muszę wspomnieć coś o bułce o której napisałem już chyba wszystko co mogłem – mam nadzieję, że mam wśród Czytelników kilka osób z chorobą Alzheimera i chętnie przeczytają po raz pierwszy (a właściwie kolejny), że to przyjemnie pachnące, lekko tostowane, białe, miękkie pieczywo nieco zapycha, ale nie na tyle by psuć nam całość. Przez wielkość porcji mięsa utrzymuje całość tak dobrze jak tuż po wyborach parlamentarnych w 2011 roku partia Janusza Palikota utrzymywała swój elektorat. Dolna część bułki nieco rozmiękła – z jednej strony to powód do radości z soczystego burgera a z drugiej problem przy spożywaniu, którym niezbyt się przejąłem.
Mięso to konkretne, około 113g patty, pełne soków, przynoszące smak prawdziwego mięsa i bardzo mi odpowiadające. Jak już kiedyś wspominałem to najbardziej smakująca mi sieciówkowa wołowina, choć zdarzają się przypadki, że wyciągnę z niej coś twardego jak worek kamieni – na szczęście mniejszych rozmiarów. Ser, który ma być serem cheddar a jest serem topionym o wątpliwym jak uroda naszych zachodnich sąsiadów smaku dojrzałego sera cheddar idealnie pasuje do mięsa i jak zazwyczaj cudownie reaguje na temperaturę burgerów roztapiając się odpowiednio na całej ich powierzchni.
Sałata to delikatnie chrupiące strzępki jej lodowej wersji, które posiadają różne odcienie zieleni i tak naprawdę do całości wnoszą tyle co romska rodzina do nowego mieszkania socjalnego. 
Na samym końcu przyszedł czas na analizę tego co wyróżnia sezonową wersję kanapki Big King XXL od jej sezonowej, gorącej wersji. Spodziewałem się kanonady ognia z dwóch działek – jedno z nich na lufie miało mieć napisane Jalapeño a drugie Chilli Cheese – jednak to co dostałem to najwyżej zabawa w Dwa Ognie z dziećmi z podstawówki.
Po pierwsze to co przekreśla zadatki na ostrą zabawę to ilość amunicji jaką mają w sobie dwa działka wymienione wyżej – cztery czy pięć plasterków papryczki (bo na pewno nie papryczek) Jalapeño i ilość sosu Chilli Cheese, którą osobiście posmarowałbym jeden koreczek na przystawkę, nie są w stanie sprawić, że kompozycja dostanie taką porcję pikanterii na jaką zasługuje. Trzeba przyznać, że za obydwoma z tych składników wręcz przepadam a sam sos to do tej pory najlepszy dodatek jaki przyszło mi spożywać w jakiejkolwiek sieciówce, ale ktoś tutaj przy ustalaniu wielkości porcji a przy tym poziomu ostrości postąpił tak zachowawczo jak angielskie Panie Domu z używaniem soli.

Krótko wspomnę też o nowej odsłonie frytek, które kosztowałem już po raz kolejny.
Frytki przeszły terapię odchudzającą i aktualnie bardziej przypominają grubością frytki z McDonald’s niż te z KFC. W Wielkiej Brytanii frytki z sieci Burger King były grube, chrupiące i smaczne – u nas wersja grubsza była nieco mniej chrupiąca i wyrazista niż ta zza Kanału La Manche. Nowy model frytki, przynajmniej w mojej ocenie, to przede wszystkim dużo więcej skrobi i zdecydowanie mniej wody – zdarza się, że są one tak mączne, że aż ciężko je ugryźć po usmażeniu, ale większość z nich jest po prostu cienkim fragmentem ziemniaka o ładnej, żółtawej barwie, puszystym wnętrzu i nieco zbyt twardej warstwie wierzchniej z delikatnie przesadzoną nutą skrobi. Szczerze powiedziawszy ciężko mi zdecydować która odsłona bardziej mi smakowała, mimo, że zazwyczaj wolę frytki grubsze. Tym razem w tej (nazwijmy to) konfrontacji remis.
Napój nalewany z dozowników własnoręcznie również na zakończenie wypadł w podobnym stosunku – Pepsi z domieszką jej niskokalorycznej wersji bardzo smaczna, odpowiednio chłodna i wystarczająco wyrazista – niestety ulubiona Mirinda tym razem tak intensywna w smaku jak woda z cukrem.

Podsumowując, zestawienie kanapki jest jak najbardziej prawidłowe jednak ilość składników na które liczyłem jak na Andrzeja Olechowskiego w wyborach prezydenckich w których jeszcze nie mogłem brać udziału jest zdecydowanie zbyt mała by jakkolwiek mnie satysfakcjonować. Oczywiście, da się wyczuć przyjemnie serowy i delikatnie pikantny posmak sosu Chilli Cheese jak również ostrawy i kwaskowaty smak papryczek Jalapeño, ale tych nut jest zbyt mało w całości kompozycji by mnie porwać i sprawić tak dużą przyjemność ze spożywania co wspomniany wyżej Long Chilli Cheese dzięki któremu żywiłem tak duże nadzieje w związku z tą kanapką – niestety, rzeczywistość zbyt brutalnie zweryfikowała me oczekiwania i pozostawiła mnie z po prostu smaczną i delikatnie pikantną wersją jednego z moich ulubionych burgerów, która jest tak hot jak Anna Bałoń po przybraniu na wadze.
Ze swej strony polecam, nie zachwycając się jednak i szybko przechodząc w tryb codzienny po spożyciu (jakkolwiek to brzmi).

Come to Daddy.

Z nazwą Big Daddy używaną w sieci KFC w Wielkiej Brytanii by określić jeden z burgerów bezsprzecznie kojarzy mi się jedynie kawałek Come to Daddy w wykonaniu brytyjskiego producenta, dj’a, wykonawcy, piosenkarza, muzyka, multiinstrumentalisty o niewiele znaczącym pseudonimie Aphex Twin. W teledysku tytułowy tatuś nie wyglądał ani przyjemnie ani zachęcająco – miałem nadzieję, że ten Duży Tatuś którego wybrałem w boxie da mi dostęp do przyjemniejszych doświadczeń.

Całe pudło (ang. box), kosztowało mnie 5.99£ w punkcie KFC, znajdującym się na trzecim poziomie galerii West Quay w Southampton co jak na jego zawartość zaprezentowaną na oficjalnej stronie internetowej brytyjskiego KFC wydaje się niezbyt dużym wydatkiem. To co znajdziemy w środku wnętrza tekturowego pudełka to: przede wszystkim sam burger, kawałek kurczaka w niepowtarzalnej jak kod DNA panierce, coś do wyboru z menu dodatków (w moim przypadku słodka kukurydza, w przypadku towarzysza spożywania fasolka w sosie), duża porcja frytek i duży napój.

Zacznę od obalenia mitów, które nieostrożni marketingowcy mogli wprowadzić do opisu. The toasted sesame bun barely contains the whole chicken breast fillet, hash brown, bacon and slice of cheese. You’ll also find Daddies Ketchup and our signature mayonnaise in there too. There’s more. How about a piece of Original Recipe Chicken and a side to go with it? Naturally this meal is served with large fries and drink. Question is, can you handle it? Bułka zdecydowanie tostowana i rzeczywiście ciężko jej domknąć składniki gdyż jest po prostu za mała jak rurki w rozmiarze 30 zabrane do przymierzalni przez Wojciecha Manna. W środku panierowana pierś – rzeczywiście konkretny filet mający tyle wspólnego z maszynką do mielenia mięsa co ostatnio polscy siatkarze ze smakiem zwycięstwa. Placek ziemniaczany w takim burgerze to jak jedzenie kanapki z ziemniakami – czy dobry pomysł? Za chwilkę o tym wspomnę. Bekon, plasterek sera, sałata, pomidor pokrojony w kostkę uzupełniają sukces w tworzeniu kanapki w której jest wszystko. Ketchup Tatusia to po prostu zwykły ketchup z KFC a co do oryginalnego sosu majonezowego – no cóż? To tak jakby się pochwalić, że ma się problem z erekcją na pierwszej randce. Zabierzmy się jednak do rzeczy po kolei jak nasze Ministerstwo Transportu, Budownictwa i Gospodarki Wodnej zrobiło to w sprawie Pendolino. Bułka to mniejsza wersja dostępnej tej w polskiej ofercie KFC w kanapce Grander (Texas) – przyjemne, niekoniecznie lekkie, miękkie, dosyć puszyste i słabo odkształcalne pieczywo o niezbyt intensywnym smaku i delikatnym aromacie sezamu, którym jest posypane. Warzywa zagubiły się w całości jak pasażerowie pewnego lotu numer 815. Przytłoczone resztą składników małe ilości pomidora i raczej standardowe sałaty nie nadały nawet troszeczkę posmaku ogółowi. Placek ziemniaczany od początku wydawał mi się pewnym ukłonem w stronę Brytyjczyków, ale też pomysłem na granicy majstersztyku i katastrofy – po spróbowaniu całości właściwie na tej granicy pozostał – wyraźnie wyczuwalne kartoflane grudki, interesujący cebulowy posmak pod dosyć tłustą, cienką, chrupiącą warstwą wierzchnią. Mógł on być dla mnie zarówno pasującym tu jak klocki w Tetris składnikiem, ale równie dobrze mógłbym go wyrzucić tak brutalnie jak Hankę Mostowiak z serialu M jak Miłość emitowanego na TVP2 (aktualnie jeszcze powtórki) wyrzuciła Pani Łepkowska i niewiele na tym stracić. Kolejnym składnikiem jest bekon – dosyć dobrze wysmażony, tłuściutki, ale pozbawiony charakterystycznego aromatu wędzenia a w pewnym sensie i smaku – taki poniekąd wykastrowany. Ser to standard – żółty plaster jego topionej wersji, bardzo ładnie roztopiony między bekonem a filetem z piersi kurczaka. Jako dodatek sprawdził się dosyć dobrze – jako coś co miałoby zmienić Świat – nie polecam. Niemal na zakończenie najważniejsza część całości: filet z piersi kurczaka w ich panierce – dosyć soczysty, choć tego przymiotu nieco mu brakuje, nieźle doprawiony, choć to raczej standard i niczego gorszego ani lepszego się nie spodziewałem – delikatnie pikantny, ale przede wszystkim smaczny, wystarczająco kruchy i konkretny. Rzeczywiście – filet, który wylądował w mojej kanapce miał dosyć pokaźne rozmiary – o ile każdy filet w każdej kanapce Big Daddy ma gabarytu pokroju mojego to choćby dla niego warto tę kanapkę kupić i tylko wtedy Tatuś może uważać się za Dużego Tatusia. I na koniec sosy czyli strona burgera tak ciemna jak ta na którą przeszedł swego czasu Anakin Skywalker. Jeżeli ktoś pracujący w sieci KFC sądzi, że zmiana nazwy ketchupu z Ketchup na Daddies Ketchup jest w stanie zmienić cokolwiek w smaku tego dodatku to może powinien postarać się o próby takiego magicznego przeistaczania w domowym zaciszu a nie na polu walki o klienta. Gwoździem niesmaku okazał się jednak sos majonezowy, który z majonezem ma tyle wspólnego, że majonez w nim po prostu jest – postarano się jednak by nim on nie smakował, dodając tony pieprzu, które skutecznie zagłuszają mdlący i ciężki smak majonezu nadając mu całkiem nowy, pieprzny wymiar. Jako ogół to burger, który wywołuje we mnie niejednoznaczne odczucia – z jednej strony lubię kanapki w których jest dużo konkretów a przecież cały ten box to 1495kcal (sam Big Daddy 655kcal) a z drugiej strony jest w niej tyle średnio pasujących do siebie składników, że nie wiem co powiedzieć. Z jednej strony mi smakowała a z drugiej nie, z jednej się najadłem a z drugiej odszedłem niezaspokojony – nawet teraz, dwie doby po spożyciu tej kanapki nie jestem w stanie zdecydować czy jestem po jednej czy drugiej stronie barykady. Smacznie przede wszystkim wypada dorodny kawałek piersi z kurczaka, bułka i ser – za to placek ziemniaczany i boczek totalnie tu nie pasują. Sosy raczej sytuację pogarszają, choć na szczęście nie są zbyt dobrze wyczuwalne w całości.

Kontynuując wyprawę po Big Daddy Meal Box zatrzymam się przy frytkach – dużo cieńszych niż te w Polsce, bardziej rozmoczonych i niestety mniej smacznych i chrupiących. Napój to Pepsi, niestety dużo gorszej jakości niż ta u nas – bardziej rozwodniona, z ilością lodu, z którą mógłby sobie poradzić jedynie sporych rozmiarów lodołamacz (nie zdarzyło się to po raz pierwszy) – niezbyt chłodna co jeszcze pogarszało sprawę z lodem. Kawałek kurczaka to dolna część piersi, zawierająca kawałek kości i chrząstkę zapakowana w panierkę KFC – odpowiednio przygotowane, przyprawione i zaskakująco soczyste mięso smakowało podobnie jak każdy kawałek Kentucky, który można kupić również w naszym kraju. Dwa dodatki, które spożyłem to, jak wspomniałem wyżej, uważny Czytelniku BBQ Beans i Sweet Corn – oba gorące, ale całkiem odmienne w smaku. Kukurydza to po prostu kawałek kolby tego warzywa, odpowiednio przygotowany, podany na szaszłykowym patyku, zapakowany w folię. Wgryzając się w nią czujemy przyjemne, słodkawe, strączkowe wnętrze, ale też to, że brak masełka czy jakiegoś innego dodatku, który mógłby podbić ten smak na wyższy poziom. Fasolka jest bardzo smaczna, choć sos przypomina niezbyt treściwą zupę pomidorową to cały dodatek smakuje jak niezbyt wysokich lotów, wegetariańska wersja fasolki po bretońsku Babci Janinki – zdecydowanie smaczniejsza niż kukurydza.

Podsumowując: smak kanapki jestem w stanie określić tak jednoznacznie jak moje stanowisko w sprawie globalnego ocieplenia, więc ostateczną ocenę pozostawiam Tobie, drogi Czytelniku. Co do całego boxa – zestaw jest naprawdę konkretny a za tę cenę bardzo chętnie spożyję go jeszcze nieraz. Kanapka o sile rażenia kaloriami jak bomby napalmowe, duże frytki, duży napój (do których niestety mam pewne zastrzeżenia), kawałek smacznego kurczaka Kentucky i dodatek z których BBQ Beans i Sweet Corn wywarły na mnie bardzo pozytywne wrażenie.
O tak, całego boxa mogę jak najbardziej polecić – tym bardziej, że te niemal 1500kcal powinno Was bez problemu zasycić.